Lee Valley Ice Center

ไปเล่นสเก็ตมาหลังจากหายหัวไปนานถึงสี่เดือนเต็ม (กว่าๆด้วย)... ระหว่างรอรองเท้าที่ขอให้ทางบ้านส่งตามมาทีหลังเนี่ย ทรมานสุดๆเลย แบบว่าเหมือนคนติดยาเลยว่ะ กินไม่ค่อยจะลง นอนก็ไม่ค่อนจะหลับ (แต่ก็เล่นไม่ค่อยได้เรื่องหรอก เหอๆ) เอาเป็นว่าไปมาเรียบร้อยแล้วล่ะ เลยเอารูปมาให้ดู

พอได้รองเท้ามาคราวนี้เครียดเรื่องว่าจะไปลานไหนดี เพราะลานที่ฮิตที่สุดนิยมที่สุด(ควีน)อะ ราคาสูงถึงเก้าปอนด์(ที่ยังไม่ได้รวมรองเท้าอีกหนึ่งปอนด์) แต่สามารถอยู่ได้ทั้งวัน (รวมแปดชั่วโมงครึ่งได้) แต่ใครมันจะอยู่ไหววะ ถ้าเป็นช่วงแข่งล่ะไม่แน่ แต่นี่หายหัวไปนานเท้าที่ไม่ได้ไปอัดอยู่ในรองเท้าเสก็ตมานานจะเจ็บขนาดไหนกันล่ะ ขนาดใส่อยู่ทุกวันยังเจ็บเลย เลยหาลานอื่น ซึ่งเราก็เจออีกสองลานที่ราคาค่าเล่นรวมกับค่าเดินทางแล้วแทบไม่ได้ต่างกันเลยแม้แต่น้อย แต่ว่าลานที่ไปมาเนี่ย เราเคยไปสะเหร่อถามเรื่องงานพิเศษไง ถึงรู้ว่าอยู่ตรงไหน น่าเล่นมั้ย เลยลองไปเล่นดู เออ ลานสากพอๆกับที่สำโรงเลยขนาดเพิ่งเปิด (สิบเอ็ดโมง) แต่ดีกว่าตรงที่ว่าไม่มตะปุ่มตะป่ำ ไม่มีหลุม (แต่กรูก้อไปทำลานเค้าเป็นรูเบ้อเร่อจนได้ เหอๆๆ) ส่วนความแข็ง คิดว่าก็คงพอๆกันเพราะเอาก้นลงไปแล้วหลายรอบไม่ได้เจ็บมาก(ได้ยินมาว่าที่อเมริกาแข็งยังกะซีเมนต์)

สรุปว่า ไอ้ราคาที่เค้าเขียน หกปอนด์ยี่สิบอะ มันคือราคาที่รวมรองเท้าแล้ว (คาดว่ารองเท้าฮอกกี้พลาสติกนะ เพราะในใบปลิวมันมีค่ารองเท้าอีกสองราคา น่าจะเป็นรองเท้าแบบที่ใช้เล่นประเภทลีลา) เพราะเราจ่ายแค่ห้าปอนด์ยี่สิบ เออ สรุปว่าถูกสุด คิดดีแล้วว่ะ(ระดับนึง)ที่ไปที่นี่ (ถ้าคิดดีกว่านี้คงไม่เล่นให้เสียเงิน!!) แล้วก้อจริงอย่างที่คิดไว้ว่า รองเท้านี่งับใหญ่เลย (ประหนึ่งดังต่อว่าว่าทำไมไม่เอาชั้นมาด้วยตั้งแต่แรก ทิ้งกันทำไม!!) เล่นไปได้แค่สามชั่วโมง (กะอยู่ต่อจนหมดรอบประมาณบ่ายสามครึ่งแต่ไม่ไหว) ไอ้ชั่วโมงหลังเนี่ย ทรมานเท้าสุดๆเอาซิลิโคนรองจนไม่รู้จะรองยังไงแล้วเลยว่า เออ พอเหอะก่อนที่จะเดินไม่ได้ไปอีกเกือบสัปดาห์!! ระหว่างทางกลับหอก็หลับตลอดเลย... (ไม่ได้ต่างอะไรกับที่เมืองไทยที่ขึ้นรถไฟฟ้าได้ปุ๊บหาที่นั่งหลับทันที ตื่นอีกทีคือสถานีแถวบ้านเลย เหอๆ ยกเว้นตอนแข่งที่ซ้อมหนักแม้ว่าจะไม่ได้ดีขึ้นมากนักก็ตาม จนค่อนข้างชิน ไม่ได้เหนื่อยมาก - แบบ... กลับมานั่งเล่นเกมต่อง่ะ)

ถ้าถามว่าไปอีกมั้ย ไปแต่คงเว้นไปเลยระยะนึง แล้วก็จะไปเวลาที่ไม่มีคนแบบนี้ด้วย คนเยอะเล่นไม่ได้ แล้วก็จะอันตรายด้วยเวลาล้ม ใครจะมาเหยียบนิ้วก็ไม่รู้ วุ่นวาย ส่วนจะไปลานไหน ลานเดิมมั้ยเนี่ยคงคิดอีกที... แต่ไม่ไปแน่ๆคือ Queens Ice Rink ถ้าไม่มีเพื่อนไปแล้วอยู่กันจนหมดรอบ (แปดชั่วโมง)!! จำไว้ว่า สิบปอนด์! แต่ก็อย่างว่า ลานที่เราไปมันคือลานที่เค้าใช้เล่นกันค่อนข้างจริงจังกว่า Queens Ice Rink นะ เพราะที่ Queens เนี่ยมันจะออกแนว Entertain มากกว่า มีโบวลิ่งด้วย coffee shop ก็แบบเป็นที่นั่งจริงๆจังๆมาก เรียกว่าทำลานเพื่อธุรกิจ

ส่วนที่ Sorbell ไปมาแล้วเช่นกัน ที่นี่ไม่ได้มีเวลาให้คนนอกเข้าไปเล่นมากนัก ต่อให้สมาชิกก็เถอะ เปิดแบบฟรีไทม์แค่ไม่เกินสามชั่วโมงได้มั้ง ตารางเค้าติดที่ information อะ ง่ายๆคือถ้าไม่ลงเรียนก็ไม่ต้องเล่นอะไรประมาณนี้เลยว่าไปทำไมวะ

มีอีกลานที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงพอสมควร อยู่โซนสองทางใต้นู่นเลย ไกลนรก!!(แต่ไปมั้ย... ไปแน่นอน ต้องลอง อิอิ แต่เมื่อไหร่ไม่รุ) เป็นเสก็ตติ้งคลับเลย ค่าเข้าหกปอนด์รวมรองเท้าแล้ว (อย่างเราจะเหลือห้าให้ได้มั้ยอ่าเนี่ย ขนรองเท้าไปทั้งที) เล่นได้ห้าชั่วโมงครึ่ง เปิดสิบโมง... แน่นอนว่าถ้าเราไป เราคงต้องออกตั้งแต่ไก่ (ยังไม่ทันจะ) โห่เพราะเล่นเดินทางข้ามโซนขนาดนั้น เพราะฉะนั้นสอนให้ได้ถ้าอยากให้สอน แต่ว่าบอกเลยว่าจะไปด้วยกัน ได้ แต่สาย... ไม่รอ!! เราไม่รู้ว่าวันไหนผีเข้า ถ้าผีเข้าขึ้นมาเนี่ย สนุกได้ทั้งวัน แบบ บ้าพลังขึ้นมาซะงั้น แล้วอีกวันก็ระบม ไหนๆจะไปต้องไปให้คุ้ม เอาตั้งแต่เปิดเลย ไปแล้วเล่นไม่ไหวว่ากันอีกที (ตอนที่ไปสำโรง วันที่ผีเข้าจะเป็นวันที่เรารู้สึกว่าได้เล่นน้อยที่สุดประจำ ถ้าตอนที่เป็นสมาชิก นี่เลย ผีเข้าใช่มะ งั้นอยู่ต่อ สรุปกลับบ้านเมื่อเค้าไล่... สามทุ่มสี่ทุ่มนู่น แต่ไปจริงๆก็ตั้งแต่ลานเปิดสิบโมงเช่นกัน เหอๆ)

หลังจากได้ไปโลดแล่น(และเจ็บตัวอีกนิดหน่อย)มาแล้ว คราวนี้ทำงานส่งได้สบายใจละ... ;)